Gestart als eenmansproject van de Italiaan Giancarlo Erra is Nosound nu band die soms verstilde klanken produceert, dan weer lange uitwaaierende gitaarsolo’s in een stijl die doet denken aan de oude Pink Floyd.

Nosound staat voor in zichzelf gekeerde muziek met vele lagen, wendingen én avonturen. Altijd op zoek naar andere invalshoeken. Het thema ‘afwezigheid’ dat steeds terugkeert op de hoezen is terug te vinden in de muziek.

Nosound vult ondanks de naam de leegte en dat leidt tot een interessant verhaal.

Je groep ‘Nosound’ noemen is best gewaagd. Geen geluid. Dan kom je meteen uit bij John Cage en diens compositie 4’33”. Een compositie zonder enig geluid of spel, maar vol geluiden van de omgeving. Alle geluiden om je heen worden muziek. Nosound belooft hetzelfde, maar vult vervolgens de ruimte met geluid. Dat gaat van verstilde ambient sounds, via melancholieke, klassiek-achtige celloklanken naar soms bijna psychedelisch aandoende uitwaaierende gitaargeluiden op een stevige basis van drums en bas. Er wordt soms gezongen. Hardop gemijmerd komt eigenlijk meer in de buurt. De in zichzelf gekeerde muziek bevat vele lagen en wendingen én avonturen. Dan zit je bij mij goed.
Nosound wordt in het hok van de ‘Post-rock’ geplaatst. Rock na de rock? Het is een experimentele muziekvorm, met deviant instrumentarium, denk aan de cello hierboven, lange, vaak, instrumentale nummers en minder gangbare songstructuren. Hm, ja. Waar ken ik die benaming ergens van. Klinkt dat niet gewoon als psychedelische muziek? Progressieve Rock? Jaren zestig? Ene Simon Reynolds, journalist, bedacht de term na het horen van het album Hex (1994) van de band ‘Bark Psychosis’. Hij wist zeker niet wat hij ermee aan moest. Desondanks past Reynolds’ beschrijving naadloos bij die van Nosound, maar dat geldt ook voor die van Pink Floyd, Sigur Ros, Radiohead, maar ook Brian Eno en zelfs Arvo Párt en talloze anderen. Het zijn allemaal invloeden op de muziek van de Italiaan Giancarlo Erra, want hij is eigenlijk Nosound.

Giancarlo Erra (1978- ) is geboren in Rome en net als zoveel jongeren blijkt hij een passie voor muziek te hebben. Zijn slaapkamer wordt langzaamaan een studio waar hij probeert zijn muziek goed vorm te geven. Erra maakt diverse tapes, soms alleen, soms helpt een jeugdvriend, Alessanro Luci (basgitaar/keyboards), mee om hem te voorzien van baspartijen. Uiteindelijk heeft Erra een achttal tracks af. Die noemt hij ‘Radici’. Andere demo’s zijn ‘Maslova’ en ‘Waves on Russia’. De laatste is een uur elektronische muziek en wordt als cd-r verkocht. Erra heeft al die oude tapes inmiddels opgepoetst om wellicht ooit nog eens te gebruiken. Een voorbode is ‘Prepare Yourself’; die heet nu ‘At the Harbour’ en is gratis te downloaden. Soms kom je een originele ‘Waves on Russia’ cd-r tegen, maar dan wel tegen een fikse prijs.

Erra’s belangrijkste instrument is de piano, die gebruikt hij, naast zijn laptop, om muziek te componeren. Daarna kleurt hij zijn muziek in met hulp van analoge en digitale synthesizers, zoals de kleine Korg MS10, de Yamaha DX7, maar ook, zoals hij het noemt, de ‘sound designer dream machine’ Moog One. Verder speelt hij gitaar en zingt.

In 2004 wordt er op zeer bescheiden schaal opnieuw een cd-r uitgebracht, nu onder de naam Nosound. Dat is de eerste keer dat Erra die naam gebruikt. Op de cd-r staan vijf tracks. Alle vijf komen ze terecht op het eerste album: ‘Sol29’ (2005). Dat album wordt in eigen beheer uitgegeven op het ‘Nosound’-label en verzonden vanuit de huiskamer.
Op de eerste editie staan tien tracks. Erra doet alles zelf, inclusief het ‘artwork’. Om met dat laatste te beginnen. De vormgeving valt nogal op. Als je naar Erra’s foto’s en video’s kijkt denk ik meteen richting Storm Thorgerson en constateer ik eenzelfde afwezigheid. Afwezigheid van mensen vooral. Erra fotografeert verlaten bankjes in een herfstbos of in de sneeuw, een speeltuin zonder kinderen, maar wel met een waterpoel onder de schommels, stukken desolate natuur, lege straten, zowel overdag als ’s nachts enzovoorts. Zijn video’s met vallende sneeuwvlokken tegen een raam zijn ongelooflijk traag, eigenlijk gebeurt er bijna niets. Ik hou daar wel van, maar het zijn allemaal beelden uit een andere tijd lijkt het, een tijd die nog tijd had.
Vertaal je de beelden naar muziek dan kom je - inderdaad - uit op verstilde muziek, zachte klanken of geluiden, zoals het gekraak van vinyl. De drums spelen langzaam, de zang is bijna fluisterend, de synthesizerklanken lang uitgerekt, de piano zorgt voor spaarzame melodielijnen. Maar niet alles is verstild, soms spatten de emoties hoog op, zoals bijvoorbeeld in de track ‘The Moment She Knew’, die klinkt eerder als een vroege Pink Floyd, inclusief slepende gitaarsolo. De track pakt je op en neemt je mee. Zij weet het, nu weten wij het ook. Sommige stukken zijn elektronisch, lang, ander kort, akoestisch, maar allemaal smaakvol gedaan in een mooi geheel. ‘Sol29’ is een mooi visitekaartje van Erra.
Vijf jaar later en eenmaal onder de paraplu van een groter label, KScope, remixte hij ‘Sol29’, omdat hij niet alleen de klanken in het tapijt kan ordenen, maar ook omdat hij nu de beschikking heeft over betere apparatuur. De nieuwe uitgave krijgt drie extra tracks. Die drie tracks staan ook op ‘The World is Outside’; een release die, geplaatst in toenmalige tijd nog moest komen, maar wel bij dit album hoort. Datzelfde geldt voor de korte film en de video’s die bij de KScope-versie gevoegd zijn.
Het herfstbankje op de voorzijde werd het winterbankje. Die straalt nog meer eenzaamheid, leegte uit. Maar dat heeft ook te maken met de terugkeer van Erra in het gebied waar hij begon, het was er nu winter.

Na het album volgde een korte tournee, nu mét bandleden; die waren nodig om de muziek live te kunnen laten horen: Alessandro Luci (bas), Mario Damico (drums), Paolo Martellacci (synthesizer, zang), Gabriele Savini (akoestische gitaar) en gaste Grazia Mase (achtergrondzang). Beelden van de tournee, opgenomen in Stazione Birra, Rome, zijn te zien op de dvd ‘The World is Outside’ (2006), net als wat bonusmateriaal in de vorm van outtakes en een documentaire rondom de tournee.

In 2005 zet Erra in Rome zijn eigen studio en productiemaatschappij op. Hij noemt dat ‘The Bench Music’, waarschijnlijk naar dat bankje op de voorzijde van ‘Sol29’. Het bankje staat in gestileerde vorm als logo op de achterkant van zijn latere cd’s. Na Erra’s verhuizing naar Engeland, Norwich, neemt hij die studio mee en bouwt hem verder uit. In eerste instantie voor zichzelf, maar later ook voor andere geïnteresseerden.

Als gevolg van de enthousiaste reacties op het eerste album en de concerten werd een live-cd, ook opgenomen in Stazione Birra, 24 februari 2007, uitgebracht in een gesigneerde én gelimiteerde editie van 100 stuks: ‘Slow, it goes’ (2007). Als bonus was er een korte video voor het volgende album, ‘Lightdark’ toegevoegd. Er blijkt een wijzigingen in de band te zijn drummer Damico is vervangen door Gigi Zito. Het is de eerste van vele.

Nog voor een nieuw album komen de wolken voor de zon: ‘Clouds’ (2007), een download-EP met drie outtakes van de sessies voor het komende album; ‘Lightdark’. Savini blijkt ingeruild voor Paolo Vigliarolo (elektrische en akoestische gitaren).

‘Lightdark’ (2008) is volgens Erra, een poging om een betere versie te maken van ‘Sol29’. Nu echter niet meer in een slaapkamer, maar in een studio met een echte band. Vigliarolo is weer omgeruild voor Savini én er zijn twee gasten. De een is Tim Bowness (zang op ‘Someone Starts to Fade Away’). Bowness is bekend van zijn eigen band ‘No-Man’, de duoband met Steven Wilson, die we op zijn beurt weer kennen van Porcupine Tree. Bowness en Erra hebben zo’n beetje een gemeenschappelijke interesse en feeling in hun muziek en dat komt hier tot uitdrukking. Meer bijzonder, vind ik, is de toegevoegde celliste, Marianne De Chastelaine, op drie tracks. Zij maakt met haar cello deze muziek waarschijnlijk tot ‘post-rock’.
In het boekje van ‘Lightdark’ beschrijft De Chastelaine dat ze de muziek van Erra meteen prachtig vond en graag bijdroeg aan zijn sound: “The music seems to move and inspire me and it feels like a wonderful musical playground that I think any cellist would love to explore.” Dat bijdragen zou ze nog regelmatig blijven doen.
‘Lightdark’ gaat inderdaad verder op het muzikale pad van ‘Sol29’, maar voelt al iets meer als een groepsalbum. Het contrast tussen bijna verstilde klanken en een liveband met drums, bas en gitaren wordt door die aanpak groter, waardoor er meer afwisseling is én er meer te ‘beleven’ valt. Net als ‘Sol29’ werd ‘Lightdark’ later door Erra aangepakt. In 2013 verscheen bij KScope een zogenaamd digibook (hardkartonnen boek op cd-formaat met boekje, cd’s en/of dvd’s) met in dit geval een opgepoetste cd-versie en een dvd met audio en video. De video’s zijn die voor ‘Kites’ en de originele promo voor ‘Lightdark’. Daarnaast zijn de tracks van ‘Clouds’ opgenomen. Het boek bestaat uit vierentwintig pagina’s met sfeervolle, verlaten foto’s van Erra. Er zijn nu wel mensen te zien, maar schimmig, onherkenbaar, eigenlijk alleen contouren. Erra maakt een uitzondering voor kinderen, die zijn wel, herkenbaar zelfs, te zien. Die zijn onschuldig toch?

De meer uitgekristalliseerde en beter opgenomen tracks werden opgenomen voor Burning Shed, een onafhankelijke distributiemaatschappij van en voor musici, in Engeland. De verkopen gingen goed, zelfs zo goed dat Nosound onderdak vond bij het wat grotere KScope label. ‘Lightdark’ won de prijs voor ‘beste opname’ tijdens de Italiaanse Progressieve Muziek Prijzen Ceremonie’.

Nosound ondernam een kleine tournee om later de studio in te duiken voor een nieuw album: ‘A Sense of Loss’ (2009); het eerste album voor KScope. De eerste editie was een zogenaamd digipak met één cd en één dvd. Op de dvd de tracks in 5.1 surround sound en enkele video’s: één videoclip, ‘recording of’ een teaser, een fotoreeks en de track ‘Fading Silently’ met een extra lange gitaarsolo. De band is dezelfde als voor ‘Lightdark’ maar kende enkele aanvullingen: Irene Maria Caraba (cello), Roberta Rosato (altviool), Melania Maggiore (eerste viool), Ludovica Alberti (tweede viool) en Enrico Razzicchia (dirigent, strijkersensemble arrangementen). Erra noemt ze liefkozend ‘the Wooden Quartet’.
Meer nog dan de vorige albums kwam Erra in de buurt, zo vond hij, van het geluid dat hij altijd al voor ogen had. Erra: “A move from the classic 'rock’ - or rock ambient - approach used in Lightdark to a more unique sound. To create this sound, the band used fewer synths (a strict selection of vintage sounds) and a string quartet.”
‘A Sense of Loss’ is nog meer een bandalbum dan ‘Lightdark’ en dat is te horen. Er is meer balans tussen de ‘zweverige’ pianostukken en het directe geluid van een band. Erra’s stem is niet meer de fluisterstem van eerder en staat meer op de voorgrond. In ‘Winter Will Come’ met ruim vijftien minuten het langste stuk komt alles samen, ambient, rock, klassiek, minimal, het is een prachtig en intens stuk muziek, maar die winter hoeft voor mij niet. Erra heeft iets met winters, misschien wel, omdat je dan geluiden beter hoort, de wereld verstilder is. Het past wel bij zijn muziek. Hij wint in ieder geval voor de tweede keer op rij de prijs voor de best opname bij de Italiaanse Prog Awards.

Naast de opnieuw prachtige, verlaten foto’s van Erra staan er ook foto’s in het boekje van de bandleden tijdens de opnamesessies. Maar in zijn visuele wereld kan zelfs een gitaar in een standaard overkomen als een ding in een mensenloze wereld.

In 2009 verhuist Erra naar Engeland, dan woon je in een prachtig land en verhuis je, naar Norwich. In Engeland wordt gevraagd of hij niet wat kan spelen. De band zat in Italië, dus de vraag was of hij in een intieme setting voor een klein publiek wat zou kunnen spelen. Erra ziet het als een uitdaging om nog eens alles zelf te doen zonder vooropgenomen ‘patches’. De generale speelt hij thuis. Hij is er zo over te spreken dat hij besluit die aan een groter publiek te willen laten horen: “The tracks were recorded live straight from stereo outputs with no overdubs or edits involved, and they're a unique interpretation of the more personal music from throughout Nosound's catalogue.”
Dat thuisconcert wordt het volgend album: ‘The Northern Religion of Things’ (2011): “It’s a very personal take on the Nosound music that I really fell inside, and I hope everyone listening to this will share similar feelings.”, aldus de hoestekst.
Erra is, zoals we al wisten, erg gevoelig voor stemmingen. Deze opname benadert, zo zegt hij verder, die van het eerste Nosound concert met de band. Op die manier sluit dit album de cirkel die hij begonnen is in 2005. Op de hoes is te lezen: "I'm not angry, I'm now aware, I'm just away... you'll never know where."
Bij de eerste tweehonderd bestellingen via Burning Shed ontvingen de fans een gesigneerde ansichtkaart en vier ‘badges’.

Erra had op ‘Lightdark’ al kort samengewerkt met Tim Bowness. Beiden hadden aangegeven wel ‘meer’ te willen doen. Dat meer kwam in de vorm van een separaat project: ‘Memories of Machines’. Onder die naam verscheen in 2011 een cd ‘Warm Winter’. Ken je het werk van Erra en Bowness dan weet je precies wat je te wachten staat in die warme winter: sfeervolle muziek met melancholieke zangpartijen. Zowel Erra als Bowness brengen een hele horde bekende en minder bekende musici op de been om hen bij te staan bij de opnames: Julianne Regan (achtergrondzang), Alessandro Luci (bas), Huxflux Nettermalm (drums), Paolo Martellacci (keyboards), Marianne De Chastelaine (cello), Steven Wilson (gitaren, keyboards), Gabriele Savini (gitaar), Gigi Zito (drums), Jim Matheos (Guitar Atmospherics), Robert Fripp (soundscapes), Aleksei Saks (trompet), Peter Chilvers (bas), Andy Booker (drums), Stephen Bennett (elektrische piano), Michael Bearpark (volume swell guitar), Myke Clifford (sax), Colin Edwin (contrabas) en last but not least Peter Hammill (gitaar). Opnames en mix zijn gedaan door Steven Wilson, dan weet je het wel.
Er waren wat vage plannen voor een tweede album, maar daar is het tot nu toe bij gebleven.

‘At the Pier’ (2012) is een EP in een gelimiteerde editie. Er staan drie tracks op die worden uitgevoerd door een aangepaste band: Luci (basgitaar), Vigliarolo (gitaar), Chris Maitland (drums/ex-No—Man en ex-Porcupine Tree drummer), Marco Berni (keyboards) en een strijkensemble onder leiding van Razzicchia, bestaande uit: Caraba en – daar is ze weer - Marianne De Chastelaine (cello), Rosato (altviool) en Alberti en Maggiore (viool).
De eerste oplage bestond uit 200 exemplaren, allemaal voorzien van een envelop met daarin een ‘Nosound-plectrum’.
Erra: "In general I would say that The Anger Song is rougher and bleaker than anything Nosound has attempted before. 'Angry' indeed! A New Start is more typically Nosound, but like my work with Memories Of Machines, I'd say it's almost uplifting in a melancholic way. Majestic music with twisted lyrics. An interesting mix of blues and post-rock packed into one song. Two Monkeys is based around piano, upright bass and sampled strings and contains deeply personal lyrics. It also features Marianne De Chastelaine on cello."

Het EP-tje was een vooraankondiging van een nieuw album: ‘Afterthoughts’ (2013). Ook die kwam als digibook op de markt met daarin een cd en een dvd. De eerste 500 ontvingen als verrassing een bonus-cd met daarop de instrumentale versies van de tracks. Op de dvd vinden we dezelfde tracks als op de cd, maar dan in 5.1 surround sound. In de band: Luci, Maitland, Vigliarolo, Berni en De Chastelaine. Op ‘Two Tracks’ speelt het ‘wooden quartet’: Caraba, Alberti, Maggiore en Rosato. Maitland bleef niet tot aan het eind van de sessies, eigenlijk was hij alleen uitgenodigd voor enkele tracks, maar door het vertrek van Zito zat de band plotseling zonder drummer. Erra had er niet zo snel een bij de hand en Maitland hielp ze graag uit de brand door dan maar alles in te spelen. Ik moet zeggen, dat valt wel op. Maitland is een nogal vrije drummer en dat is te horen. Ondertussen was er een nieuwe drummer gevonden: Giulio Caneponi (drums, percussie). Caneponi speelt niet op het album, maar helpt wel mee met de eindmix en de afronding. Daarvoor wordt hij uitvoerig bedankt in het boekje: “his presence, efforts, suggestions and enthusiasm influenced and afffected us all.”

‘Afterthoughts’ is een typisch Nosound album, met dit verschil dat in tegenstelling tot de vorige albums de band op de voorgrond staat en niet de sferische piano. Maitland laat zijn aanwezigheid dus duidelijk horen en daarbovenop worden gitaren gestapeld. Het is een wat ruiger album dan we kennen. Erra’s zachte stem zakt in dit geweld wat weg, daarvoor is de zangpartij hier meer vervormd in de mix gezet. De titeltrack is de laatste op het album, dat is dan weer een heel sobere, zachte. Heerlijk album is dit.

Bekend sfeervol, maar met zowaar een vrolijk meisje op de voorzijde, is ‘Scintilla’ (2013). ‘Scintilla’ betekent zoiets als ‘een vonkje gevoel’. Het ‘format’ is inmiddels bekend; cd met dvd, in dit geval is dat een blu-ray. De band is ongewijzigd, De Chastelaine zit e rook weer bij, maar verrassend is een groepje koperblazers: Giovanni Pontarelli (hoorn), Lorenzo Caloi (trombone) en Pier Luigi Porrega (trompet). Ook nieuw is dat er meer mensen tekst geschreven hebben naast Erra: Alec Wildey, Andrea Chimenti. Naast Chimenti is er een bijzondere gastzanger: Vincent Cavanagh. Cavanagh is de zanger van Anathema, een wat onverwachte input van een zanger met een doommetal-verleden. Recentere Anathema’s albums gaan meer richting progressieve rock, waarbij met gewone stem gezongen wordt. De ‘bekende’ Italiaanse zanger Chimenti zingt op ‘Sogno E Incendio’. Zijn stem past goed in Nosounds muziek, maar een song in het Italiaans valt toch wel op in het geheel.
‘Scintilla’ is een mooi vervolg op ‘Afterthoughts’, het is minder vrolijk dan het kind op de voorkant, maar de sfeer van Nosound is, zoals langzaam bekend, meestal meer winters dan zomers. Ook hier is het titelnummer de laatste track en dat is weer een rustigere, zelfs met het gebruik van de koperblaasinstrumenten. De track is ontdaan van alle effecten en bijna teruggebracht tot de essentie. Filmmuziek komt dan bij je in gedachte. Het is een voorbode van de richting die Erra op wil. ‘Scintilla’ is het eerste album waarbij Erra niet meer componeert met een computer maar met ‘gewone’ instrumenten. Hij ziet dit dan ook als een nieuw begin.

Op de achterkant van ‘Scintilla’ is een nieuw logo van Nosound te zien. Het staat in het groot op hun website en bestaat uit een hart met verbinding naar een oor. Muziek die met het hart, gevoel gemaakt wordt en een streling is voor het oor. Zoiets.

Nosound is in bepaalde kringen een gevestigde naam geworden, dat is de reden dat ze uitgenodigd worden om te spelen op het Starmus Festival (2014) op Tenerife. Dat festival voor muziek, kunst en wetenschappen wordt elke twee jaar gehouden. Naast Nosound waren op het festival grootheden als Steven Hawking en Brian May te vinden. Die laatste niet als Queen-gitarist, maar als wetenschapper; May is astrofysicus. Aan de muziekzijde kon je er Rick Wakeman (Yes) en operalegende Katerina Mina tegenkomen.
Erra bedacht dat het goed zou zijn het concert op te nemen, het is tenslotte een speciale gebeurtenis. De sfeer en uitvoering waren naar tevredenheid en er kwam inderdaad een album: ‘Teide 2390’ (2015). De naam van het album komt van de plek waar de muziek vandaan kwam: Teide Observatory. Dat observatorium staat op de berg Teide, Santa Cruz, Tenerife. De berg heeft een hoogte van 2390 meter. Net als het vorige album is ‘Teide 2390’ een digibook-set met cd en dvd. Op de dvd het geluid in 5.1. surround sound, maar ook een korte documentaire over het concert en blikken achter de schermen. De ‘vaste’ band is aanwezig, dit is dan zonder celliste De Chastelaine, die meer een vaste gast op albumopnames is. Er wordt werk gespeeld dat teruggaat tot het eerste album. ‘Teide 2390’ geeft daarom een mooi overzicht van Nosound’s ontwikkeling.

En dan wordt Nosound bijna letterlijk de naam. Er komt pas vijf jaar na ‘Scintilla’ een nieuw album: ‘Allow Yourself’. Kleine wijziging in de band, er is (weer) een nieuw drummer: Ciro Iavarone. De Chastelaine is present, net als Pete Morgan (bas op twee tracks) en het ‘Elis Marteinssons String quartet’. Er zijn niet alleen meer én kortere tracks op dit album, de piano staat weer meer centraal, net als repeterende motieven, zowel in muziek als in zang. Het is overwegend een wat rustiger album met een enkele uithaal hier en daar, zoals ‘Growing in Me’. Erra: "The title Allow Yourself reflects this need for change, freeing myself from past stories and influences. The lyrics have also changed, becoming more about hope, the present, and how to influence it. The writing and sounds are now more focused and minimal, guitars were left behind in favour of analogue electronics. Acoustic drums work with drum machines, vocals are more central and upfront and feature a different approach to singing.”
Op de zwartwithoes zijn dit keer duidelijk mensen aanwezig, alleen zijn dat etalagepoppen. Ook een vorm van verandering.

Afgelopen jaar, 2019, was Nosound op tournee en op weg naar een nieuw album. Op Nosound’s website zijn foto’s te zien van de opnames en wordt melding gemaakt van het feit dat het nieuwe album “will be even more experimental and with a wider array of contaminations outside of the rock world”. We wachten maar geduldig af. Wel is duidelijk dat de band gewijzigd is, er is weer een nieuwe – raden? – drummer: Grazio Fabbri. Het is wat me de drummers in Nosound.

Ondertussen kwam er een soloalbum van Erra uit; ‘Ends I-VII’ (2019). De eerste bestellingen ontvingen als extra een gesigneerde kaart bij het album. Solo, maar wel met Marteinssons kwartet: Elis Marteinssons (viool), Krista Sverrisdóttir (viool), Nicolaj Nielsen (altviool) en Quynh Lephan (cella). Op het boekje staat nogal cryptisch geschreven dat het album ‘Ends’ heet, omdat elke eind een nieuwe start in zich heeft, zowel qua muziek als qua leven: “This isn’t always easy to accept and it’s something I often struggle with.” De titel herinnert hem eraan, maar is tevens een bemoediging om door te gaan. Zo’n opmerking zet wel aan het denken natuurlijk.
‘Ends’ is een wat klassieker, minimalistischer (qua muziek) album met de nadruk op de strijkers. Je zou kunnen zeggen een bedachtzamer album. Dat geldt in ieder geval al voor het nadenken over de klankkleur. Erra: “Each of these instruments has a history, and I always try to buy those from fellow musicians with a story. I like the idea of sound machines serving different music at different times, and somehow every time developing a soul. I buy and sell equipment all the time, but these are the ones that somehow stayed with me and shaped a lot of what is on Ends.“

Welke kant de muziek van Erra of Nosound op gaat is niet te zeggen, maar het is sowieso goed dat muziek in ontwikkeling is en niet stilstaan. Dat houdt muziek levendig en de luisteraars alert. Tot dan kunnen we genieten en is de afwezigheid, de leegte, gevuld met een hele reeks prachtige, sfeervolle, verstilde, heftige en meeslepende muziek.